Merhametsiz sözlerle yara açtın bağrımdan
Dünya oldu bir zindan, ömrü azap sandım ben
Su istedim devaya ateş dolu kabından
Alev aldım canımdan cayır cayır yandım ben.


Boğazımda kör düğüm diyemedim sözlerim
Çare bildim yarama o nazenin gözlerin
Bundan gayrı hasretin ölene dek közlerim
Toprak serptin üstüme gözyaşımda söndüm ben.


Sözlerin git dese de yüreğin kal diyordu
Uzaklarda olsan da bir selâm sal diyordu
Deva bul bu özleme gel beni al diyordu
Hiç bir engel durdurmaz gözlerine kandım ben.


Sevdiğimi söylerken konuşma sus diyordun
Çözemezken bu sırrı ben aklımı yiyordum
Yalan dedi gözlerin sen beni seviyordun
Karakış gibi vurdun salkım salkım dondum ben.


Senede bir gelseydin oda bana yeterdi
Hazan vurmuş bağımda gonca güller biterdi
Mühürledin kalbimi senin için atardı
Karanlığın cevr’inde sensiz kalmış candım ben.


Asr-ı saadet olur belki de visalimiz
Bir gün döner tersine bîzar olan halimiz
El ele tutuşarak ufka erer yolumuz
Ahirlik menzilinde koskocaman handım ben.

İsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)

Cevr : zulüm
Bîzar : bezgin, bezmiş