her gün öldüğümü unutan bir kentte
gecenin parmaklarını görürüm
...



siyaha umut yerleştiren ya da
umuda siyahı yerleştiren şairler gibiyim
belki bir adamın gözünde sabahları kırıp
karanlığın çocuğu olurum
gökyüzünün gözünde bulutlar
size benzer
derinlere bakarım
bakarım odamın kulaklarından
yüzümün aynasına
sessizce...






dağılan rüzgarlarda hüznün sesi
sıcak sıcak gülümserken bana
belleğimden bir film düşer şehre
sonsuz olurum yeniden
yeniden tanışırım kendimle
dalgın albümler öper uykularımı
gittikçe nehirleşir
güzelleşirim
kiminin boynundan yaşamı çalar
yangınlar doğururum
bilerek kurşunlarını
yalnızlığın...





çırılçıplak evlere ansızın gelen baharlar
anılara giren her uğultu
ilk aşk gibidir
ilk ağrı
ki,
her zaman gözümden yürüyen su
kendi başına yanar
belki bir gün çıkıp gelecek diye
şiirler...





her gün öldüğümü unutan kentte
gecenin parmaklarını görürüm

babama yazdığım mektuplardan turnalar dökülür

özlerim toprağı

yanıbaşımda yatan çiçekleri


...