8
Yorum
30
Beğeni
5,0
Puan
710
Okunma
dünleri kaldırdım ölüm uykusundan
-geri gelmeye cesaret topluyorduk zaman yengisinde- dediler
teslimiyet kabullü tutsaklık örtüsüne sarılmış gelecek acısını hisset//
yüreğine travma birikmiş tümcelerin ardına diziliydi görünmeyen özneler//
yer bulamadı arafta soyutluğun vicdanı denen sessizlik
deneyimli kaosu sıkıştırdı zamansız aralığa
yok olmanın eşiğinde söylendi bıçak sırtı varsayımlar
bir adım sonrası kadar uçsuz ucunda açık derin yaralar
tahammül taşlarıyla kehkeşan çizildi göğün alnına
bulunmadan geçildi cümle doğa’nın sanatından ödünç alınan zaman
ve hiçliğe s’aklandı saniyelerle b’içim-siz insanlar
ve eprimiş kavramlar külliyatını âti’ye taşıyordu güzbaharlar...
..
5.0
100% (22)
Cevap Yaz
