iki satır gördüm seni Gaia
inanma meczuba bir de bana
doğallığa aşkımı ilettim duydu çağıran

ayinleri bir başıma yönetirken
embriyonik toprak filiz sessizliğini doğuruyor
Gaia ; ölümsüz çiçek !
seni yağmurlarla kavramak belinden amber kokusuna tapmak demek

taşkın imgeler doluyor göğüslerine
anne gölünde güneşinle kaynayan tuzlu süt
Uranüs’e giydirilen başak sarısı taç

sen ; yaşam kuşu Gaia
köklerden damarlara şaçın teliyle uzuyor kanruhumavi med cezir suları
ütopya sallanıyor yırtık gökyüzünde
dikiş yerinden uzaklaşıyor gümüş’ten hayal örtüsü ve nedametin pagan haçları

sen mucize kilinde nefessin Gaia ;
insan çamuruna düşüyor steril mikroplar
kırmızı balonlar giriyor şiirin bilinç’altına
çocukluğumdan beri,
düşlerimde görünmezdi cruise gemileri

bal fitilinde yanan aşk
lâvlara renk
su kaynağında yontulmuş et,kemik tozu toprak’ana özü//

incecik su ipiyle yükseklerden sarkıyorum okyanuslara
GAİA !
bırak akayım...


..