ne kadar dirense de yüreğim sensizliğe
çeker beni sana gözlerindeki adalar
obruklarda yıkanırken nazlı imgeler
ayna tutar bana gözlerindeki falezler
sanki o yörede doğup büyümüşüm seninle
sayki ölmüşüm kıyılarında öylece



ben seni bulmak için
ayıklarken dalgaları birbirinden
yüreğimin süzgeçlerine takıldı
o güzel masum bakışların
sal olup beni sana çektiler

ey gönlümün rıhtımına düşen ay
kaç kez demir aldı yüreğim
senin ışığınla
kaç kez nöbetlerin koynunda sabahladım

ne zamandır düşmüyor
yamaçlardaki çehren
esamesi okunmamış hüzünlerle
can çekişir bu beden

sürekli gökte yürüyen
nereye yağacağını bilmeyen
bir bulut gibiyim
bilmem hangi çölün fırtınasıyım
sürekli kendime eserim
yok gibiyim artık bu aşiyanlarda
yılmış benzi atmış yıldızların
son durağıyım

her gece yokluğunla
çalınır hüzzamlar
hayalin uzaklaşırken
yıkılır üzerime koca dağlar
ruhumdaki bezginliğin asıl adı
bana bakmayı unutan
gözlerindeki adalar

Hülya Çelik