Ne olur yardım et!
Sevda karanlığımda yolumu göster.
Bu zifiri karanlıktan,
Sensizlik çukurundan çıkar beni!

Ne olursun yakma!
Ateş kırmızısı dudaklarınla kalbimi.
Çünkü artık söndüremiyor yangını,
Ne şiirlerim ne de sözlerim...

Ne olursun eyleme beni divane,
Yeter artık etme beni biçare,
Yazıyorum yine deli gibi ama ne çare!
Sana olan hastalığıma,
Yalnızca SEN VE GÜZELLİĞİN gereksin.

Sana olan bağlılığım,
Hiçbir maddeye benzemiyor.
Ne sigara ne alkol ne esrar,
Beni sen kadar zehirleyemiyorlar.
Hiçbir ateş yakamıyor kalbimde,
Bir çift kömürün yaktığı ateşi.

Bazen diyorum kendime,
Niçin hâĺâ seversin seni kullanan insanı?
Sana zarar veren şeye niçin bu kadar bağımlısın?
Ve kendimi şu cevapta bulurum;
Zevk alıyorum bu duyduğum acıdan,
Zevk alıyorum bana bakışından,
Zevk alıyorum hiç sarılmadığım belinden,
Zevk alıyorum kiraz rengi dudaklardan,
Zevk alıyorum ruhumun bu acıyı çekmesinden...

Şimdi sana teşekkür ediyorum.
Bana bu tatlı acıyı yaşattığın için.
Kaybettiğim duyguları,
Bana geri verdiğin için.

Senden son isteğim var.
İsminin anlamını yerine getirmen.
Sensiz geçecek karanlığımda,
Bana yol göstermen...