—Ağıtlarla açan bir gülsün sen
Öfkemin tetiğini hoyratça çeken-

Şafak kırık, eskimiş kağnılar penceremde
Kanatlarıma, yaralı ve küskün aşk sığınmış
Üşüyor her gece sevdamın nasırlı avuçları
Çığlıklar dökülüyor yorgun şakaklarımdan
Ve göğsümde tapılası bir yürek çırpınıyor.

—Mayısa gebe meydanlar, kırlarda aşk
Saklasın kendini çiğnenmiş bozkırlar-

Gönlümün savakları dirençsiz istilalarda
Dağlar kendi kaynağını inkâr mitinginde
Umutlar eksiliyor gencecik yüreklerden
Kımıltıyla sokulurken şüphe gecelerine
Sürgün sızıların dudağında mimli işkence.

-Umudun ellerinden yedim sıcak ekmeğimi
Utangaç ağrıların kefeninde seni bekledim-

Sayıklamalı bir şiirsin her mevsim dudağımda
Silinmiş hatıralar biriktirdim sana, yanılsamalı
Örselenmiş mutluluklar dağıttım, aşka kanamalı
Yasaklandı sevda, umut kendi kabına saklandı
Unutuldu kavuşmalar, nisan başka baharın adıydı.

—Yumruk inince öfkeye, netleşir özlemin rengi
Gecenin karnı geniştir, dokundukça hüznün eli-

Sindirilmiş mutlulukların körpe sarılışında tutku
Kelebeğin rahmini arar avcılar, bölününce uyku
Hüzünleri yazar bir adam, içinde sevdalı coşku
Bastırılmış isyanların kentinde biriktirir yokluğu
Sorgulu ayrılığın ovalarına sererken aşkın çulunu.

Selahattin Yetgin