İçinden sırrı sökülmüş erdemin talanı meydanlarda
Acıyan yerlerimizin sessizliğini ovuyor zılgıt öfkeler
Apansız bir oyunun ne ilk, ne de son temsilidir bu
Anlam kendine kırgın, ben sorular içinde üşüyorum

İhdas fakiri insanlar yollarda, sevgiler kurak çöller gibi
Yangın duvara çarpıp parçalanıyor, vakitler sus-pus
Hangi öfkenin selidir akıp giden, kim tutan ipimizi!
Ölümlere karışır iken gözyaşı, bu yangın yakar içimizi

Yağmura tutundu dolu, yalanın ırmağına karıştı mevsimler
Çığlar düştü yüreğimize, düşünüşlerimizi tuza belesinler
Doğru yolu terk eyledik, piyonların peşinden gitti ölüler
Yepyeni günler biçtik bedenlerimize, bize ‘çok yaşa’ dediler

Korkunun gemi kirli ellerde, ‘uyan gaflet uykularından insan’
Hasbıhal edelim son kez, ‘söyle ne rüyalarımızı hayra yoran’!
Gök kubbenin altında kaldık, ‘nerede daha çok mutlu olur can’!
Bozuldu tüm dengelerimiz, ‘söyle çok değil mi bunca yaşanan’!

Selahattin YETGİN