Acılar kovalayacak gayrı insanları yığın yığın
Gün bir başka doğacak her sabah
Binbir kahırla
Kaybolan anılar için düşerken sağnaklar
Anımsanmayacak sevdalar var
Yığınca masallarda

Kimsesizliğime düşecek yine buzdan umutlar
Ve şarkılarda ağlayanlar bizleriz işte
Yakılan bunca ağıtlar şu göçebe yüreğimize
’ Hasreti bize bıraktın ’ diye başlar
’ Bu özlem senin ’

Yeni bir gün doğmada kaygı dolu
Korkuyla çekiyorum havayı ciğerlerime
Sen geliyorsun aklıma , yaşamak istiyorum
Seni bekleyişim seni, umut veriyor

Şimdi unuttum her şeyi
Bilmiyorum bu kaçıncı güneşin doğuşu
Sarmaşıklar sarıyor yüreğimi
Bekliyorum pencere önlerinde
Ama neyi ?
Nerede İlkbahar güneşi bir görsem
Oysa bu gün menekşen açmış sevinemiyorum

Bu akşam
Yine yalnızlık girdi kapımdan
Soğuk bir rüzgar gibi sallantılı duvarlar
Hatırımı sordu sanki eski bir dost gibi
Tutamadım gözyaşlarımı çağladım
Kovdum anıları, dua ettim Allah’a

Seni diledim sonra ; yalnızlığıma inat
Geceme ışık olsun diye
Gözlerini çağırdım
Oysa duyamazdın sesimi
Gözlerin diye baktım yıldızlara
Depreme tutulmuş evler örneği
Titredim yokluğuna ağladım
Sağnaklarına tutuldum
Ayrılığının
Bu şarkıda yine yitiyorum
Gel !..


Günay Koçak 24. 3. 2023