Çiçeklere öz koyulmuş; gül bekler ki arı gelsin
"SIR" demiştim tez duyulmuş; dil bekler ki kârı gelsin!


Nâr alevsiz, issiz olmaz, can kırığı sessiz olmaz,
Kara sevda hissiz olmaz; kalbi olan beri gelsin


Gaye şiir ise şayet, kâfi değil niyet, gayret
Hakk’a yalvar, hem niyâz et, "ilham" denen peri gelsin


Gâh Ferhat ol dağları aş, gâh Mecnûn ol çölü dolaş
Öyle yan ki inlesin taş; sesi duyan biri gelsin


Kana batır kalemini, aşikâr et elemini
Hüzün alsın son demini, âh u zârın yeri gelsin


Sitem düşşün feryâdına, matem sinsin her yâdına.
Derman diye aşk od’una, Kafdağı’nın karı gelsin


Şuârâya vuslat haram, her dizeden taşsın d(ı)ram
Hicran koksun buram buram; genizlere harı gelsin


Her hecede artsın ağrın, yâr dedikçe yansın bağrın
Duyulmasın yardım çağrın; dert, dermana iri gelsin.


Can çırpınsın dar kafeste, hüzzam olsun dile beste
Mezarına son nefeste, "Bir kemik bir deri" gelsin.


Varsın aksın gözde selin, kokusunu al ecelin
Tükenince tüm mecâlin; yâr acısın, geri gelsin


Oksuz kalmaz gerili yay, sevda ile olmaz alay
"Dağ aşarım" demek kolay, sözlerinin eri gelsin


Nam bırakmak ise murat, şair için yollar Sırat
Ne al, ne boz, ne de kırat, işte meydan... Doru gelsin.


Mecit AKTÜRK