Doğada, çok türlü canlılar yaşar!
Kimi can havliyle durmadan koşar!
Kiminin peşine, bir avcı düşer;
Böyle sürer hayat, ilânihaye…

Tosbağa, dolaşıp bahçeyi, bağı…
Gereksiz yemez hiç dalı, yaprağı!
Derler, yılan bile taşı, toprağı;
Perhizle yalarmış, bitmesin diye…

Kurt, kendi işini kendisi yapar!
Boynu kalın olur, tuttuğu kopar!
Sahipsiz kuzuyu, hep kurtlar kapar!
Onlar sahip olur, dağa, vadiye…

Aslanın yemeği, payine gelir!
Sırtlan, az arayla sayene gelir…
Çakallar, suyunun suyuna gelir!
Sünnet akbabaya, kalır hediye…

Kurbağa, sularda pek fazla yüzmez!
Sinek böcek bulsa, ağzını büzmez!
İnsandan başkası, onları üzmez!
Susmaz gece, gündüz, hepsi nadiye…

Karınca, yaz boyu ne bulsa yığar!
Sincabın ağzına çok ceviz sığar!
Arı, çiçeklerden öyle bal sağar!
Çalışır dururlar, hep biteviye…

Cırcır böceğine, hiç demeyin uf!
İtibardan asla, etmez tasarruf!
O, bütün yaz boyu sazıyla maruf!
Arar kendisine, hep ikramiye…

Karaman-2023/03
Halil Şakir Taşçıoğlu
SÖZLÜK:

İlânihaye: sonsuza kadar…
Pâ/yine: ayak, iz…
Saye: gölge, himaye, kayırma…
Nadiye: bağıran, seslenen, sesini duyuran…