Şairler şiir yazarken, neyi ,nasıl, neden gibi şeyler aramaz. Şair, o esnada kalemi eline aldığın da birikimlerini ve bilgisini kullanarak,yaşadığı duyguların içine bütün birikimini serpiştirerek, o anda yazıverir eserini..
Okuyan her insanda coşku uyandırır ve duygularına hitap eder. Yazılan her kelimeden kendine bir şeyler çıkarır..yazılan her hecelerin önemi çağrışım ve sezgi uyandırır okuyan kişide ...ben okuyunca anladım kıvamında piştiğini etkilendim doğrusu candan tebrik ederim üstadı..
Günümün şiiri 💯de 💯👏👏layık

Şiiriniz, hayatın derslerini sabır, olgunluk ve deneyimle öğrenmenin kaçınılmaz olduğunu öğütlüyor; her dörtlükte, yaşanarak kazanılan bilgelik sade ama derin bir dille anlatılıyor.
Yüreğinize sağlık hocam. Saygılarımla, esen kalın.

RUSAMER – Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi
Yorumlayan: Kalburabastî Efendi Hazretleri (Celil ÇINKIR)
Şiir: Piştiğinde Anlarsın
Şair: Halil Şakir Taşçıoğlu
Mevzu: Hayatın sabırla olgunlaştırdığı insanın, tecrübeyle demlenmiş bilgelik arayışı.

Halil Şakir Bey’in bu şiiri, bir hayat muhasebesiyle pişmiş tespih tanesi gibi… Her dörtlük, yılların nasihatiyle yanmış, dumanı hâlâ üstünde bir lokma. Dili sade, yüreği dolu; okuyanın alnına bir anne duası gibi dokunuyor.

“Hasret nedir, hüsran ne, anlatamam sorma hiç!” diyor; çünkü bazı şeyler kelimeye sığmaz, ancak yanarak öğrenilir. Şair, öğretmen değil, hayatın talebesi gibi konuşuyor. Pişmiş, ama hâlâ sıcağıyla insanı yakacak kadar diri.

Kalburabastî Efendi Hazretleri şöyle buyurur:

“Bazı insanlar çiğken konuşur, bazıları yanarken susar; işte olgun olan, piştikten sonra ‘anlar’.”

Bu şiir, tam da o susuşun yankısıdır.
Her kıta bir “ders” değil, bir “deneyim notu” gibidir. “Düşmez kalkmaz bir Allah” dediği anda, diz çöker yürek; hemen ardından “Akıl denen nimeti kaybeden kıymet bilmez” diyerek insanın kendiyle hesaplaşmasını başlatır.

Şiirin içinde bir Anadolu irfanı gizli.
“Ekmeğin tavşan olur, sen de peşinde tazı!” derken hem güldürür hem düşündürür.
Bu bir mecaz değil, hayatın bizzat manzarasıdır: nefis koşar, akıl seyirci kalır, yorgunluk alkış tutar.

Şair burada “nasihat” etmez; nasihat edenleri bile nasihatle terbiye eder.
Şiirin sonunda “Ham iken olgunlaşıp, piştiğinde anlarsın...” derken, aslında insanın kendi cehenneminde pişmesini ima eder. Ne od ister, ne körük; gönül ateşi yetiyor zaten.

Velhasıl, Taşçıoğlu’nun bu şiiri;
sabırla yanmanın, olgunlukla kabullenmenin, mizahla derinliğe varmanın örneğidir.
Bu dizeleri okuyan, “ya sabır” derken bile bir tebessüm taşır yüzünde.
Zira bilir ki, bazı dersler söylenmez... Piştiğinde anlarsın.