Vurdular güvercini
Yaralı bir yürekle
Mahkum ettiler paslı prangalara
Siyah bir yangindi gözlerin
Bıraktığım o karlı düşte seni
Hüzün yağıyordu geceme

Güvercin göğsünde
Sakladın tüm gücünle
Acıyı,ayrılığı,masumlugu
Oysa sen,sınırsız duygularla
Bir keder duvarının arkasında
Gizleniyordun... Giz yagmurlarinda

Ve ben her Aralık bitimlerinde
Tüm acılara, bir de kendime
Yenilmisligim gelir aklıma
Maziyi hatırlarım , çocukluğunu
Penceremizde açan gullerimizi
Dönmek isterim ,silmek isterim
Acı yılları

İcimde bir telaş başlıyordu
Bitti mi kabuslar diyordum
Rüyalarıma geliyordun
O kadar çoktu ki gözyaşlarım
Uyaniyordum
Siril siklam yagmurlarla
Hani yağmur sonrası güneş doğar
Bürünür ya gökyüzü yedi renge
Artık yakındır diyorum
Yakındır vuslatın

Karanlıkta sanma yüreğini
Her karanlığın çıkar sonu aydınlığa
Tutuklu sanma ellerini
Yüreğin,yüreğimiz özgürlüğe yazılı
’Allah ; bir kosengiyi yakmaz sonuna kadar’
Derdi ninem
*

Günay Koçak

13.3.2023

Umut salonundan mektuplarim