İster kanatların olsun isterse sınırsız güç
Yine de mağlupsundur anılarına geçmişin
Belki de bir takıntıdır fakat öyle de değil
Çıktıkça çığrından koşarsın istemesen de
Yaşamak dediğin var ya ne kadar da güç.

Nereye koyarlarsa koysunlar seni önemsiz
Çıkarsalar da zirvesine göğün, sen ki keyifsiz
Ne aradığını bilenlere özgü duruştandır asillik
Kendine asla yakıştırmazsın uykular kaçar
Arayışın sonu bilinmez, çalışmaksa tek ilacı
Şimdi versinler isterse derdi inan vız gelir
Eziyet dediklerine emek dedik ve bulduk ilhamı.

Ne gülüşler kalıyor daim, ne akan yaş gözden
Ruhun derinliklerinde kopan hengamelerden
Öylesine hızlandı ki hayat yetişilmiyor, neden
Zaman mı değişti, biz mi algılamaz olduk
Bir bakıyorum ki geriye, masumduk ve çocuk

Düştü yüzüm yere lakin peşindeyim halen
İğneden ipliğe mazim, geçiyor köhne zinimden
Yıkık, viran da olsa çehreler, saçıyormış mutluluk
Beyaza eş olurken karalar, renkli olanmış hayatlar
Oysa rengarenkken şimdiler, umutlar çok fukaralar.
Yavaşı da takıntı ettim kendime, oymuş güzel
Hız dediğimiz çalanmış anı, düşünme gel
Soluyormuşuz zerresini anların bu ahestelikte
Baş döndürürken yitiriyoruz ömrü sanki o ece
Nereye kadar gider bu muamma, bahsızlıktır bu
Yine takıldım eski plak gibi, yıllar öncesinin
O gencecik ve neşe dolu anne, baba sesinde.

Geçmeyen yalnızlıklar vardır ya, yığındayız
Farkında olmayan şu akışın girdabına kapılmış
İvedilikte pas geçmeyen tükenişin feryadı bu
Öylesine kaplamış, öyle de zalimce bütün ruhu
Çoğumuz farkındayız fakat durdurulamaz
Güneş batımına kadar ki mühlet kadar anlık

Ömür dediğin bir çocuklukmuş, bazı da gençlik
Ötelerinde aradığımız ve isterdik ki bırakılamaz
Ufkun hudutlarını akıl aşar da gözlerse aşamaz.
Ağırdan ağırdan yürümek vardı o tozlu yollarda
Henüz yürürken dizler, memleket bekler ta oralarda.
Çıkmak istiyorum anaforundan şu hengamelerin
Kuş sesleri çınlatsaydı kulakları, öyle isterim.

Samimiyet doluydu dokunuş ,bakış, güne uyanış
Yeniden doğmaktı şafaklar umutlara, yoktu aldanış
Duygular diri, iyimserlik hissedilen, bizmiş anlayış
Hadi gel de etme bunları takıntı, onlardı yaşayış.

Ve belki de sadece masalsıydı geçmiş yıllar
Yine de her çocuk gibi sıradan birilerimiz
Sokağın, okulun, evin, bağın, adsız kahramanıydılar
Şu bekleyişler mi tüketiyor bizi yoksa algılar mı
Saatler bir gün bize de mutluluğu sunacak mı?
Oğuzhan KÜLTE