Ne kalemim varıyor yazmaya, ne gönül de fer
Manzaralar toz duman, gelecekse hep keder
Ne yıktı bizi dedim, böylesine derinden
Zorlanmadım bulurken cevabı, çok yıpratıcı
Bu depremler hep varlardı ve yine olacaklar
Onlar mı yıktı bizi böyle, neden başka mı
Değerlerdeki depremler hepsinden beter.

Kalite ne büyük bir kelime ve de ağır
Her yerde ararız onu, her şekilde severiz
Gelmezse işimize görmeyiz, oluruz sağır
Oysa herbirimizin yuvası nasıl sıradan olur
Araba lastiği mi bu ki yürüsün yolda
Binalardan tasarrufun bedeliyse bu
Yapan, yaptıran bilmem nerede uyur.

Geldi geçti konağı mı sandılar siteleri
Her birinin içinde vardı dünyalar güzelleri
Nasıl bir anda yitivermek bu, anlamak güç
Ne zaman ders alınacak ahlakça ahlakça
O olmadan yapılan işlere bakın; alçakça, alçakça.

Nerede gördük koskoca şehirlerin böyle yasını
Kuşbakışı görürken anlıyoruz durumu, gözlerse yaşlı
Hani ileri teknoloji zırvaları, bi bırakın palavraları
Esirgenmeseydi demir, çimento ve dahaları
Bunca olur muydu yıkım, akar mıydı göz yaşları.

Öylesine derinden ki acımız, yetmez kelime
Bir değil ki yıkılan kent say ki on tane
Kimimizin yakını, eşi, dostu ve sayki velhasılı
Kolumuz, kanadımız kırıldı, içimizde titreme.

Hayat bu ucuza satılamaz, ev ve bina dediğinse
Öyle gevşek, öyle gözü parada, burnu havadayla
Birilerinin de olmayan vicdanı ve insafıyla
İşte o ki nerede kalite nerede sağlamlık,
Aynaya baksınlar artık kalan yüzde şerefle.

Elbette gün hesap günü değildir, biliriz
Ve fakat bizlere bunu yaşatan ucuzlukları
Tepeden bakan zavallı insancıklar oldu tiksinti,
Şimdi dayanışma vakti, gelir bir gün onun da vakti

Uyan milletim uyan, her zordaki gibi ver el ele
Nasibi olanlar var, kurtaralım hep birlikte
Yıkım çok büyük ve fakat biriz, beraberiz yine
Kuralım yeniden en güzeliyle, sağlamıyla
İçimizde acısı baki kalacak bu anların ancak
Bizi esenliğe yine milletçe birlik taşıyacak.

Oğuzhan KÜLTE