İki yıl oldu dostum
Buralar bildiğin gibi...
Sıfatı hâlâ "yalan" olarak yazılıyor tariflere koca dünyanın
Allah rahmetini kesti
Sulayan da kalmadı zaten hece topraklarını
Günden güne seyreliyor şiir ağacındaki yapraklar
Yaşasaydın, gülmekten ölürdün!
Bozacı, şıracıya vekalet vermiş
Körler, sağırlara davet organize ediyor salyalı masalarda
Şiiristan toz duman, öz özü görmüyor!
İyi tarafından bakıp teselli ediyorum kendimi
Siz, kurtuldunuz belki de...

Adam gibi adamdın, neme lazım
Yaşantın çoğu kimseyi özendirirdi ya
Ölümüne de en çok (belki de tek) gıpta eden ben oldum.
Şair dediğin adamın
"Ölüyorum" demesi bile şaka zannedilmeli ambulans şoförü tarafından
"Zehirlendim" dediğin ekip otosu
(Belki bir sarhoş, belki deli, belki de şair diye düşünmüş olacaklar ki)
"Yav hee hee" diyerek tebessümle uzaklaşmalı yanından, yörenden.
O durgun ve ıssız deniz kenarında,
Çadırının önünde,
Ölümü oyun zanneden "yaren" ismini verdiğin sevimli fino yalayacak otuz yıldır kimsenin öpmediği yüzünü
Şair dediğin senin gibi ölecek, neme lazım
Gören herkesin ölesi gelecek...
Şair, senin gibi ölecek
Ve bir kurşun kalem öksüzlüğüyle gönüllere gömülecek...

Vefatının ikinci senesinde, usta şair Üzeyir Afşar dostumu rahmetle anıyorum
Bu dünyada olmadı, orada mekanı cennet olsun inşallah
Ali ERDİNÇ