.
Ayrılığın karanlığından başlayalım sevgime
Yasakliligindan gelemeyisinin
Bu gün de uyandım sensiz sabaha
Rüyalarda bile seni konuştum
Biliyor mu sun
Beynimdeki tüm hucrelerime islemissin
Seni anlatıyordum
Yine birilerine

Hava soğuk buralarda mevsim renksiz
Berlin sokaklarının her köşesi
Seni anlatıyor yine ; ne kadar unutmaya
Calissamda eski günleri
Havada kar var,ağaçlar hüzünlü
Hala uzak koselerde korkutucu patlamalar
Hiç bir şey avutmuyor beni buralarda
Ne kadar renkli olsa da sevdiğim yerler

Her uyandığımda güne bir müjde bekliyorum
Ne zaman güler gözlerim bilmiyorum
Bu kentin geceleri karanlıkları ateşe verir
Geçmiş mazi olur hüzün şarkılarına
Bir kaç şarkı geçince dudaklarımdan
Ayrılığının romanı yazılır hickiriklarla
Meğer bir hazineymis bilmeden biraktiklarin
Bir pencere kenarında yazıyorum sana
Şimdi yağmur dusuyor camlara
İsteyip te dokemedigim göz yaslarim gibi
Karşı pencerede ışıklar var
Kimbilir her birinde ne istiraplar var
Boş ve yalan dünya
Yine de değer yaşamaya
Bir de gelsen unuturdum içimdeki
Beni yıkıp giden kaderin ettiğini

Artık gün doğmuyor gri bir sabaha
Sana nasıl anlatacağım acılarımı bilmem ki
Gözlerime acımasız miller çekilse kuskusuz
Seni arar ellerim titreyerek

Düşlerim sarıyor gecelerimi
İsyan etsem ne fayda
Hasretin alev kor gibi dağlar yuregimi
İşte her gün - gece olduğu gibi
Pencerede yağmurlar
Onlar da gozlerimdeki gibi
Hiç durmayacaklar
Onlar da benim kader dostlarım
İşte gök gurluyor şimşek çakıyor
Selamlarım sizi gozyaslarim


Günay. Koçak. Berlin