Ekim zamanıydı güz bahçelerinin
Sensiz ruhum bereketsiz toprak
Duygularımı karaladım karıklara
Söğüt ağaçlarından dökülen gazel
Özlemin gözlerime sonsuz bir keder.


Göz çukurumda kaldı toprağın
Ellerim semalardan inmedi hiç
Durmayan mevsimler yılmadan geçti
Yıkıldı kara bulutlar!
Yağmurlarıyla kaynaştım.


Tarumar bahçelerinden kalan düşlerim
Üşüyor yine mevsimler sonbahar
Kabarıyor durgunluğu ırmakların
Kızılımsı toprak aşıyor bendini
Alabora akan ey duygu halim.


Kayıp türkülerin dili kuş seslerinde
Anaç anne sevgisi esintisi yeli
Korkuyorum kapandı güneşe bulut
Birazdan kopacak fırtına
İnecek gövdesinden kırılacak
Fidanların üstüne.


Resmin ilişiyor anılarımızdan
Başucuna yaslanmışım
Kâküllerini düşürmüşsün alnına
Asmışım gözlerimi o gün
Ölümcül bakıyor.


Birazdan doğacak güneş
Kalkacak yeryüzü perdesi
Ellerim inecek semadan
Okşayacak soğuk mermer taşını
Üşümeyesin diye anne
İleteceğim sıcaklığımı.


Gamı ahım dolduracak gökyüzünü
Boğacağım suskunluğunu sessizliğin
Çocukluğumda kalan ah bülbülü sesi
Duamdır işiteceğim.