üzgün hissediyorum kendimi.

onunla bir daha karşılaşmayacak olmak, konuşamamak,
onu göremeyecek olduğumu bilmek
kalbimdeki üzüntüyü katmerleyip,
boş bir kafesin içine hapsediyor beni...

tuhaf bir acı
garip bir his içimde demleniyor.

küçücük bir kalbe ne sığar ki
demeyin.
ben dünyaları,
dünyalar kadar büyük bir aşkı
sığdırdım da,
"o" herkesi sığdırdığı kalbine,
benim küçücük kalbimi
sığdıramadı gitti...

oysa süslü cümlelere de ihtiyacım yoktu. yürekten samimi bir dille
"seni özledim" yeterliydi...

ne kadarını söyleyeyim,
ne kadarını anlayabilirsin bilmiyorum.

oysa anlatmak isterdim,
hiçbir engele, yasağa,
ayıba, günaha bakmaksızın.
elalem ne der diye düşünmeden,
gecenin kör karanlığında başlayıp
sabahın ilk ışıklarına dek susmadan
anlatmak isterdim kendimi,
anlatmak anlatmak anlatmak
ve anlamak isterdim...

üzgün hissediyorum kendimi,
beni düşmanımdan daha çok,
sevdiklerim üzdü...