Bu yüreğim yoluna çıktığım zaman
Sen hayat çizgim,değişmez kılavuzum oldun
Gücüm yettikçe kalbimde
Güzel günlerin içinde yaşattım seni
Sessiz,sensiz soluksuz gecelerde
Yüreğim kedere boğuldu
Üzerime kara bulutlar çöktü
Dilim tutuldu,kitlendi boğazımda heceler
O an anlamakta zorlandım seni
Bir deprem sarsıntısı vardı sözlerinde…
Kelimeler çatırdayarak dökülüyordu dilinden
Sanki ayakların ayrılığa dolanmış
Hep geriye geriye atıyordu adımlarını
Her adım atışında çiğniyordun
Eziyordun canımı derinden

Unuttuğun bir şey vardı
Ne isem oyum ben,ilk günkü gibi
Değiştiremedi beni hiç bir sebep
Yerli yerinde karakterim
Ey gözlerine yedi kat alem serdiğim
Hiç bir zaman değişmedi hayat çizgim
Konuşsan da ayrılığı intizarınla
Yüreğimde hep susuyorsun!!
Ben hep aynı şeyleri yaşıyorum sende
Artık seni tanımayan kimse kalmadı
Başıma aşk diye bela olduğunu biliyor
Her sabah daha uyanır uyanmaz 
Herkes gece sabaha kadar 
Resminle ne konuştuğumu soruyor
Ama dün gece olan oldu 
Bende göz yaşında boğuldum

Vurgun yedi anılar
Bölündü gece,olmadı sabah
Kırıldı kalbim,ruhuma hasretlik çökünce
Olmadık şeyler geliyor aklıma
Ya hüznün elleri tutmuşsa ellerini
Şu sendeki bir anlık hırsla 
Geceleri kefen biçer oldun bana
Sen her şeyi yıkıp geçsen de
Tut ki bundan böyle unuttum desen de
Artık çalan parçalarda ismim geçmese de
Tut ki yazılan şiirler de,beni anmasan da 
Ben yine seviyorum ya seni, 
Sen sevmesen, ne çıkar…
YEŞİLIRMAK