Yareni kayığıydı eskimiş bir kürek
Masmavi gökyüzü altında berrak deniz
Gidiyordu açıktan ağır ağır çekerek
Gökyüzü asude deniz yalnız o kimsesiz

Yaşlıydı belki altmış belki yetmiş kadar
Nasırlı ellerinde yorgunluğu yılların
Birkaç sene belki on sene okadar
Onunla arkadaşlığı denizin ve dalgaların

Hergün çekerdi ciğerine buram buram havayı
Sularda ki gelgitleri rüzgârda ki soğuğu
Ne kemerlerde yıkanan güneş semada özgür Ay’ı
Bir kırık kürek bir köhne sandal mutluluğu

Aniden yükseldi yanında haşin iki baş
Yorgan gibi sarıverdi kayığıyla onu
Üzülmedi kimse dökülmedi arkasından bir damla yaş
Ne sabah ne öğle ne akşamın sonu

Birgün yorgun gemiler gibi vuracak kıyılara
Düşüneceksin bu kimsesiz ölü kim
Sor o zaman ayağını ıslatan sulara
Mavi deniz sen , dalgalar aşkımız , ihtiyar adam benim..



k.a.gazioğlu