bilinmelidir ki; aşk yapılmaz,
yaratılır,
ki;
insan sadece bir yaratılmıştır. . .



iğne oyası bir ince örtü yaraşır bu gecenin üstüne,
hasır kanepelerde unutulmalıdır özlem, maddeye dair,
baştan söylüyorum, cihanı yakabilir şair...


bir divan kurulmalı, yıkık aşk’lar üzerine,
ve asmalılar bütün çıplak şiirleri!
diyorum, kaybetmeliyiz bundan önceki her şeyi
yeniden başlamalı gün, tan yeri ağarırken,
yaralara en tesirli merhem olmalı ölüm...

çehremizde dünün izleri
savaşların ve acıların içinden bağırmalıyız
aşk’a dair...
bir daha geçmişe inanmak
ve aynı masallarda ağlamak,
kaabil değil.




ancak kendim parçalayabilirim bendimi!
yanmaya layık bir tek ruhum...

ruhum, çile’ye dalmalı
aşk’ın tam ortasında,
sönmeli gurubum...





vakt sabaha ererken çıldırmalı şerare
ah perde’m sen söyle bu eziyyet nedir leyale?...


ki her zerrem aşk’a mütedeyyin
razıyım isyan etmem yazgıma
tek cüda kalmayayım perde-i aşk’a...


gayrısı,
keyfemâ yeşâ’...