kimsesizliğin kãhır yanığı sütüyle emziriyorum düşlerimi
can çekişiyor umudumun ak kanatlı kısrağı
bedenime hüzün kuşları yuva yapmış
kuruyan damarlarıma can vermek istercesine
yaşam enjekte etmeye çalışıyorlar bir sıkımlık canlarıyla




takátim kalmamış hiç bir şeye
ömrümün son demlerini uzatmalı oynuyorum hayat perdesinde
bütün fragmanlarda başrolde ben
bir tek pollyannacılık rolünü başaramıyorum eskisi gibi
darda kalınca parmaklarım dört nala koşuyor
bütün kulvarlarda benim şiirlerim yarışıyor
yüreğimin helál süt emmiş teriyle siliyorum dudaklarımın morluğunu
topu topu hepsi kendimi iyileştirme çabalarım
sadece günlerimin ömrünü saniye saniye uzatıyor




bugün günlerden onbeş kasım
saat 06:13
konum bildirimi yok
sinyal çok zayıf
yaşama dair izlrere rastlamadı
bipppp sesleri
başım sağolsun


.....



henüz giyinmemişken gökyüzü güneşin altın yaldızlı elbisesini
açıktan açığa náif bir dille selâm veriliyor gurbetin öksüz yetim topraklarında
duyan ben
ağlayan da
ve ben gözlerinden öpüyorum kimsesizliğimi son kez


.....



şimdi
martılara adadığım şiiirlerin hatırına
üç kulhu, bir elhâm gönderin yeter


....









nagihan