Saymayı hiç öğrenemeyecekti
Annesinin karnına
Yedi kurşun
İsabet etmeseydi…

Henüz yedisindeydi
Yaşını soranlara
“Annem yedi dedi”
Deyip arkasını dönüp giderdi…

Babasına sorsan
Artık bir melekti annesi
Ona baksan
Hep birazdan gelecekti…

Umudu hiç tükenmedi
Kolaydı da beklemesi
Ne kadar acıtırdı canını
Her güzel kadını
Anneye benzetmesi…

Onları tanıdığında,
Yani on küsür yaşlarında
Yeni bir yük vardı artık
Sevgi yoksunu omuzlarında…

Küçücük elleri,
Tanımıştı bir kere
Kapkara tetikleri…
Bir gün gelecek
Yeniden dirilecekti annesi
Ve,
Onların yanına kalmayacaktı
Bedir’e ettikleri..

Öyle de oldu,
Yedi kurşun
Yerine yüzlerce nefret doğurdu
Tam bu sırada Bedir’in yaşı
On dokuzdu…
Yıllarca gizli saklı
Göz kapaklarından sızan yaşı,
Sessizce intikama dokundu…

Onları vurdu Bedir,
Hala bilmez di ki,
Sayıları kaç tanedir…
A,B,D hangi alfabede
İnsana denk gelmektedir…

Çok geç olmadı
Öğrendi
Yediden sonrasını saymayı.
Onları sığdırmadı,
Yüzlere
Yüzleri sığdıramadı,
Bu satılmış köpeklere…
Ne yaparsa yapsın
Nafile,
Bir kez zaten yemişti ayvayı…

En son gördüğümde Bedir’i,
Sakalları epey uzamıştı…
Sürgün kentlerin birinde
Esir insanlar(!) kampındaydı…
Dayanamadım
Soruverdim halını hatrını
Döktüğü onca kanın içinde
Hala annesini bulamamıştı…


Selim SEVEN

Kelkit - 2008