Ben her gece sana yatarım.
Sen, hiç mi bana uyanmadın?

Hiç sabah iş başı yaparken,
Ya da çay, kahve molası verirken,
Gölgem değmedi mi yüreğine?

Hani olur ya rüzgar eser,
Toprağı toz eder,
Toz yüzüne değer,
O an hissettiklerini,
Bir çok kez hissetmişsindir elbet..
İşte, öyle de hatırlamadın mı,
Hissetmedin mi beni?

Oysa ben her sabah
Sekiz onüç de seni hatırlarım.
Kurulmuş saat gibi hiç şaşmadan,
Her sabah sekiz onüç de,
"Günaydın" dediğin o günleri hatırlarım,
Ve her "günaydın’ diyen kişide,
Seni anarım.

Kahvemi hazırlayıp,
Sigaramı sana yakarım.
Her çekişimde sigaramı,
Bir daha,
Bir daha sevdana dalarım.

Bizim köydeki insanlara benzemiyorsun sen.
Camide ezanlar okunur,
Yarı köylü huzurla kavuşur.
Kilisede çanlar vurur,
Bu defa köyün diğer yarısı,
Huzurla kavuşur.

Sonra tüm köylü,
Bazen sıcak bir kahveyle,
Bazen de kavrulmuş çekirdekle,
Köyün meydanında en güzel yerde,
Huzur dolmuş taşmış yürekleriyle buluşur.
Bir bütün olur.

Bir itirazım yok bizim oralı olmamana.
Benim itirazım,
Seni köylüm sanmama...

Dedim ya;
Ben, her sabah sekiz onüç de,
Seni hatırlarım.
Yüreğimde ezanlar,
Çanlar,
Ziller,
Alarmlar,
Hepsi bir anda çalar.
Ve ben her anı,
Sekiz onüç gibi yaşarım.
Ama unutma,
Ben sensiz de sevdanla yaşarım.
Sensiz de, sevdanla yaşarım.

30/08//2022
Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem