Gün doğumuna en yakın anda

Yıldızlar çoktan kaybolduğunda

Zamanın başladığı , kuşların yeni yeni uyandığı sabahta

Simsiyah geceyi yatırıp derin bir uykuya

Yüzümü döndüm aydınlığa , doğuya yani sana

Ufkumda gözlerin kırpıştığında

Gündüz mevsimi gelmişti artık sanırım

Kış ortasında düşen cemre hangisiydi acaba

Önce ufkundan esen rüzgarla havaya

Sonra suya

Ve nihayet topraktan yaratılmış ademoğlunun kalbinin yarasına


Cemren ışıl ışıl düştü civan perçemi renginde toprağıma

Dallarıma , yapraklarıma , çiçeklerime

Gökyüzüme hatta üzerime ,tenime

Ta en içime yüreğimden bile daha derinlere

Şira yıldızı kadar aydınlandı içim

Işıkların doldu Şubatın henüz başında

Sızım sızım acıtan kışın tam ortasında

Senli günleri kucaklıyorum şimdi

Ömrümün kış sabahında

Şükürler olsun seni yaradana

Yar diyip yanıma katana

Ellerimiz semada şükür duasında

Serinde titreyen gül yaprağıyla