Yaz bitmek üzereydi

Deniz uzakta

Umutlar ise başka bahara idi

Mevsimsiz ekilen tohumları

Ateşin koynunda unuttuğum buğdayları

Külleriyle sarmalayıp günlerimi

Belirsiz bir geleceğe emanet ediyorum bizi

Zihin boşluğum hatıralar valizi gibi

Alelacele doldurduğumdan mıdır bilmem

İçimde hep ya unutursam endişesi

O yüzdendir yüzüne uzun uzun bakmamın sebebi

İçimde hep o korku var

Ya bir daha dönemezsem geri

Uzun uzadıya yollara ekiyorum hasretini

Zamanı zamanın üzerine ekledikçe

Sensizlik kaplıyor içimi

Veda selamına duran istasyon taburesi

Ya da yolculardan unutulmuş hoşça kal sessizliği gibi

Bir yanımı geride bırakıp izliyorum

Diğer yanımın gidişini

Varacağım yer evim olsa dahi

İç cebimde taşıyorum gurbetimi

Ben benden uzaklaştıkça

Büyütüyorum içimdeki seni

Kim bilir belki bir gün ruhum dolar da taşarsa bedenimi

Varacağımız yer olsun meva cenneti