Gitmemişken daha, o zamanlarda
Rüyamda başlamıştı özlemin bende
Kor misaliydi hasretin

Seni sonsuzluğa götüren
Issız limanda bir gemi
Tiz bir çığlıkla ayrılıyordu

Hüznümü tüm akşam kuşları paylaşıyordu
Yalnız bir gül soluyordu karanlığımda
Islak camlara dayıyorum yanan alnımı
Yüreğim üşüyor, sen üşüyorsun diye bil
Çakılıp kalıyorum geleceğin yol başlarına
İçimde çocukluğun koşuyor
Ben ardınsıra

Bir volkan akıyor yüreğimin damarlarında
Kavuruyor için için bedenimi
Sen giderken bilmediğim o yerlere
Susuyor gönül şarkım, susuyor akşam

Oysa sesinle çınlıyor bahçe bağlarım
Yalnız bırakma şarkılarımı ne olur
Şiirlerim yetim kalır
Kırılır sen diye tutunduğum dalım
Tez gel, ışıksız pencereleri bulunan yerden
Ağaç kabuklarıyla sardım yaramı
Kolay değil gülüm akşamlar karanlık
Korkuyorum yağmurdan, gök gürültülerinden
Gel, ısınsın dünyam
Korkusuz uyuyayım yatağımda gel !
*

Günay Koçak 18. Ekim. 2022