Pembe masallarda yaşıyorken umudum
Yalan yağmurlarında ıslandı düşlerim
Hiç geçmeyen kabuslar sarıyor gecelerimi
Bir ses duysam titriyor tüm hücrelerim
Yağmur yağsa, gök gürlese yok sığınacak bir elim
Demir kapılar indi mavi dünyama
Damla damla eriyorum yokluğunda
Bir mucize bekliyorum sonsuzluğun sahibinden
O Rahman O Rahim ;
Elbet boş çevirmeyecek
O’ na açılmış çaresiz ellerimi de

Ağlıyorum her ayrılığa
Her şarkıya,solan gül’e,ölü bir kuşa
Bitmeyen hasret dolu Ay’a
Gözlerime ateşi bırakıp giden Güneş’e
Hepsi bir cehennem ateşini yakıp gitti içime
Şimdi Sonbahar sarıları saçlarıma dökülüyor
Penceremde soluyor gün
Kuş sesleri hüzzam makamında
Sesleniyor akşamlara

Sen gideli gece ile arkadaşlığım kalmadı
Geceler dosttu tutandı ellerimi
Bir güven içinde korkusuz tutunuyordum
Karanlığın karasından bana ilhamlarımı
Verirken, yüreğim çarpıntısız koşuyordu
Mavi şiir sokaklarında
Şimdi dostluğu kalmadı gecelerin de bana
Siyahın da sarıyor acılarıma, aldırmıyor

Varmı ki acıdan kaçış ?
Sıralandıkça gözlerime hasretinin damlaları
Boş versem hayata bir tekme vursam her şeye
Ya da gömülsem tümüyle acılarla
Buz gibi Fırat’ın dibine
Ne tutar beni ? her şey tutar
Varmı ki acıdan kaçış ?


Günay Koçak ... Ekim.2022