İki Nemrut tanıdım ben, biri sensiz biri senlen....

Gerçek değillermiş de resmeder gibi düşlerimi,
İşte bak uzanıyor eteklerde dağ köyleri....
Ve dolanıyor, hiç bitmezce, o çamurlu patika....

İki Nemrut tanıdın sen, biri bensiz biri benlen....

Evrenin ilk anından beridir vaaar idi onlar,
Onlar kim mi? Eli çamur, yüzü çamur çocuklar....
Ve o yan bu yan kaçan, koyunları kuzuları....

İki Nemrut tanıdım ben, aynı anda hepi birden....

İnsanlar kadar açlar değil mi ki onlar da....
Kurt ulur çakal ulur çoğu zaman dağlarda....
Ve uyuyamaz gece, yabansa bur’da insan....

İki Nemrut tanıdım ben, dorukları kar ilen....

Tutuklaşır kentliler, yorulur ayakları,
Yük olur sırtlarına, kentte bıraktıkları,
Bağırarak konuşurlar, çığ olur tüm etekler....

İki Nemrut tanıdım ben, kıyıdan değil taaa derinden....

Başımı bıraktım ikincisine, tam da yanına tanrı başlarının,
Bacaklarımı verdim birincisine, yıkanırken ılıkçana suyunda o dağın,
Olduğum yerdeyim artık, ne geri ne ileri....

İki Nemrut tanıdım ben, ırakçasına gözlerden....

Şimdi ben, yekpare bir bedenden ibaret, şimdi ben, yürüyemez, düşünemez şimdi ben....
Şimdi ben bu kentte, bir küçücük gövde, seyirlik bir ucube, ikiz kulelerden, pencerelerden....
Şimdi ben ne kaçabilirim senden, yetişebilirim ne de sana....

İki Nemrut tanıdım ben, kolsuz başsız, yekpare beden....

Şimdi ben, atamam uzaklara adımımı, anlatamam derdimi sana, dilim yok, yok boğazım....
Şimdi ben, düşünemem seni, düş göremem, türkü de yok.... Yok ki ağzım....
Şimdi ben, hepten düşsüz, pusatsızım daha çok....

İki Nemrut tanıdım ben, ne idiler bilmeden....

Şimdi sen, fesleğende kardelende topla beni; fesleğenlerinde, kardelenlerinde Nemrutlar’ın....
Şimdi sen, düşlerini kar suyuma doğayım, okşa beni dünkü gibi, uzağında insanların....
Şimdi sen, taşı beni şifa için dağlara....

İki Nemrut tanıdın sen, tahta kapılı evlerden....

Şimdi sen, baş ol bana, düşünmem için seni tekrar, düş için, türkü için, derdim anlatmak için....
Şimdi sen, bacağım ol, götür beni doruklara, bir varayım göreyim bir, gözüm olsun gözlerin....
Şimdi sen, bana bırak, yıldızlar toplamayı....

İki Nemrut tanıdın sen, okunuyor gözlerinden....

Ne arasın uzaklarda, karlı dorukları onların, ne arasın düştenmişçe dağ köyleri, çocuklar....
Çıkarmayasın bereni, o dağ kokulu bereni.... Unutmayasın sakın, ağlar belki bu dağlar....
Şimdi biz, dünkü gibi gelincik toplayalım....

İki Nemrut, yüreğimde iki ateş parçası....


Boğaziçi Üniversitesi, İstanbul, 2001

Kaynak: Gezgin, U. B. (2007). Gezgin Şiirleri (2000-2005) [Gezgin’s poetry]. Lulu.