Şu dünyanın sırrına ermek için uğraştım,
Gülenler gülümsetti, ağlayan vurdu beni.
Sahipsiz kaldık diye sitem eden gözlerde,
Ağlarken ardı gelmez çağlayan vurdu beni.

Soğuk, uzun gecede uykularım kaçarken.
Uzaklardan çığlıklar binbir yara açarken.
Dertliyle dertlenenler yine umut saçarken.
Yarasını eliyle dağlayan vurdu beni.

Koşup gitsem imkân yok gitmesem canda sızı.
Kapasam gözlerimi her saat, anda sızı.
Vakitli vakitsizce gezer her yanda sızı.
Tabip olsam kolumu bağlayan vurdu beni.

Mühürlenmiş dillerle manasız bakışlarım.
Yokuşlardan yukarı kendime akışlarım.
Çaresizlik içinde şu şiir yakışlarım.
Derin ızdırapları sığlayan vurdu beni.

Mesut’um çare sende ey kainat mâliki.
Sensin çaresizlerin tek sahibi, hâlîkı.
Sensin her vakt-i dârın amir, müteallîkı.
Emrine asi olup sağlayan vurdu beni.

Mesut ALTUNKAYNAK