çırak içinde kaybolduğunda ustasıdır labirentin
çıkışı bulduğunda ise çırağıdır kendinin
yani;
hikayenin bundan sonrası hep yenik..!

bir çok film gösterime giriyordu
ama hiçkimse
bir saray soytarısının hayat hikayesini yazmıyordu
yine de
mutluluğun, kralı parmağında oynatan bir soytarı olduğunu
bütün ödüllü film yönetmenleri biliyordu
bir de babam..

bana en çok babam yalan söyledi
ben en çok babamı sevdim..

küçük kızlara büyük sırlar veren kadınlar
hep annemmiş gibi gelirdi bana
sonra büyümeye bulaştım ve
kimsenin küçük kızı değildim

ben çekiyorum siz patates deyin:

gülen bir yüz ve nişasta
birbirlerini pek tanımazdılar ama hep yanyanaydılar
uzay boşluğuna
fotoğraf albümlerine
ve insanlara
o an mutluymuşum yalanını haykırdığımda
çünkü
eş anlamlıydılar deklanşöre basan hayat olunca

- bir saray soytarısının hayat hikayesini daha kimse yazmadı
yazdıysa gülün bana

yaz dediler sonra uzunca bir kış bitmişti
günlük tutun diye diretince mürebbiye
ve tutmayanları cezalandıracağını söyleyince
başlayıverdim işte
yıl sonunda
ilk sayfasından sonra her sayfasında den den olan
ve birşeyler uyduramadın mı diye bağıran
bir kadın vardı karşımda

yazdıysa gülün bana

onların gerçekleri vardı
sürekli tahrif edilen bir düzenin içinde
el sürülemeyecek kadar kutsal
bir gün dokunduğumda onlara
içinden tavşan çıkarılmaya müsait
koca boşluğu taşıyan bir şapka kaldı
ardımda

yine de birgün
ödüllü bir film yönetmeni
bir saray soytarısının filmini yapacak diyorum
eğer yapmadıysa

yaptıysa gülün bana..!

nûn..