Daracık pencerenin,
Hafifçe aralanmış tül perdesinin,
Kenarından seyrediyorum sokağın,
Curcunasını.
Kimsenin benden haberi yok,
Bense izlemekteyim.
Hayat böyle devam ediyor
Çiçeğin rengi,
Bir kuşun kanat çırpışı, işte hayat.
Cama buhar düştü,
Engelledi bakışlarımı fulü oldu ne varsa.
Düşüncelerini okuyabilsem gelenin geçenin,
Kim bilir neler düşünüyordur sokağın zengini fakiri.
Onların benim düşündüğümden zerrece haberi yok,
Bir gecekondunun sıska dumanı yükseliyor gökyüzüne.
Fakirliğin kokusunu zenginliğin yaşandığı gökdelenlerin arasından süzerek.
Bir çocuk peyda oluyor sokakta,
Ayakkabıları çamurlu.
Kaldırıma çıkıyor, çamurlar kaldırımlara dökülüyor.
Kirlettiğinin farkında değil, az önce yürüyen ayakkabıları boyalı insanların,
Temiz gördüğü kaldırımı.
Simitçi çıkıyor kafasının üstünde simit dolu tepsiyle,
Burun kıvırıyor gören kadın, çocuğun kirli ellerini.
Aynı sokakta birbirinin zıttı iki yaşam yana,
Benden habersizce sürüyor.
Vardiya değişiminden çıkanlar var şimdi gördüğüm yerde.
Sonra geri çekildim, odam kitaplarım, kalemim olduğu yerde,
Görme bunları aldırma diyorlar gibi geldi.
Görmeden yapamıyorum.
Aramızda amansız kavga, bir resim çizmek çizmek istiyorum,
Abidin Dino’ya inat.
Ama olmuyor.
Ne yazık ki mutluluğun resmi çizilemiyor.
Yoksulluk damla damla dökülüyor sokağın ortasına.
Kaldırıp atıyorum ne varsa,
Elimde kalanlar bana yetiyor.
İstanbul 1995 Ocak.