SEVMEDİM YANLIZLIĞI
Hiç sevmedim yalnızlığı,
Kalınca bir başıma anlamsız resimler çizdim,
Tıpkı çocuklar gibi.
O an ne geçtiyse elime kâğıt gibi şeylerden,
Üzerine kelimeler yazdım tıpkı çizdiğim resimler gibi anlamsız.
Bir bardak çayı bile yalnız içmek ürkütür beni.
Gitmiş olman sorun değil, yeni dostlarım olur halden bilen, beni anlayan.
Şöyle bir bak; oturduğum sandalye, odamın kapısı, masam hepsi ne varsa,
Kalem, kâğıt bilgisayarım, dostlarım benim,
Sen gittiğinle kal.
Sokağımı, mahallemi seviyorum, sen yoksun diye kızamam ki .
Yaşadığımı sen anlayamadın ama, ben; sıcak simit, boyacı, sebzeci, diyen emekçide yaşarım.
Hiç sevmedim yalnızlığı,
Sandığın gibi tek başıma değilim,
Eller dolanır saçlarımda ömrüme dua ederek.
Duvarım bir baştan bir başa resimlerle dolu,
Kitaplığımda yüzlerce kitabım,
Sen yoksun diye üzülemem ki.
Hiç sevmedim yalnızlığı.
Sıkıntılarım olmadı desem yalan, oldu.
Bir sevene koşmadım desem yalan, koştum.
Seni aramadım desem o da yalan, aradım.
Hiç sevmedim yalnızlığı.
Gelir geçer hevesler,
İnsan, duygularına esir olur bir zamanlar.
Ardı arkası kesilmeyen hayaller süsler bir an,
Çizdiğim anlamsız resimler, karaladığım anlamsız kelimeler
Üstüme üstüme gelir.
Dağılır ne varsa zihnimde sana ait,
Sevmediğim yalnızlığın için düşerim, anını kestiremediğim zamanda.
Haykırırım:
Kuşlara, ağaçlara, bakmayın benim dediklerime.
Seviyorum ölürcesine,
Sen yoksan ben hep yalnızım.