BENİ SEN ANLARSIN
Şimdi uzaklardan selam salan dostları özlüyorum.
Hasreti, özlemi tarif edemem, beni sen anlarsın.
Ağlamak nedir niçin ağlanır? Söylemek istemiyorum,
Neden ağladığım sırrımdır, beni sen anlarsın.
Ne yol kaldı, bir baştan bir başa yürümediğim,
Ne yıl kaldı, arkasından yanmadığım.
Gelip geçti hayatımın her anı, anlam veremedim.
Şimdi dilsizim, bakınca gözlerime, beni sen anlarsın.
Akıp giden zamanı durdurmaya gücüm takatim yok,
Ne yana baksam sönmüş ışıklar, her mekân karanlık,
Yüreğime saplanan her neyse, belki son pişmanlık,
Kapadım kendimi içime, ses duymak istemiyorum, beni sen anlarsın.
Karanlık gecelerde yıldızları saydım,
Ağladım, sızladım yalvardım,
Çare olmadı, bak yine yalnızım, yalnız kaldım,
Şikâyetim yok diyemem ama beni sen anlarsın.
Adını koymadığım hayallerim vardı, yıllar önce,
Hepsini yaşarım diyordum sırası gelince,
Şimdi durduğum yeri görünce,
İsyanım başladı her neyse, beni sen anlarsın.
Var gücümü harcadım, getirmek için en güzeli meydana,
Yüreğimi açtım ihanete, çirkefe yalana,
Uçup gitti beklentilerim ihtiyacım yok kalana,
Bir falcıya gerek yok, beni sen anlarsın.
“Gönül penceresinden ansızın bakıp geçti,
Küllenen bir yaraydı onu da yakıp geçti”
Şimdi dumansız ateşlerde kavruluyorken,
Pişmanlık neye yarar, gel gör her aşkın sonu gelirken,
Bu son duraktır, o durakta bekliyorum, beni sen anlarsın.
Beni sen anlarsın.