Bedri Rahmi
Ernestine hanım
Aşk kokulu mektuplar…
Seçemiyorum kahraman kimdi


…..

Külünü deşiyorum bir ateşin
Aldırış etmiyorum şubatın kısalığına
Umut saklayamasam da hecelere
Vazgeçmiyorum sana, seni yazmaktan



Sürpriz dolu sokak başlarım
Sarı bir sayfada bizim hikâyemiz
Açtığın ellerin mi?
Yoksa kristal duaların mı?
Sakın geriye dönüp de
Gözyaşlarımın sebebini arama!



Karşımda ulu bir cami
Çaprazımda eski bir kilise
Söylesene çan sesiyle mi?
Yoksa
Ezan makamıyla mı anayım seni!




Başa sarıyorum sahipsiz hasreti!
Öpüyorum çifte belikli ve kurdeleli çocuk hallerini
Çığlık çığlığa amansız bir uykudan uyanıp
Bardağımdaki suyun insafına aşkla sığınıyorum




Kendin olmak
Kendini bilebilmek
Bir saksıda iki Çiçek
İnan marifet değil şiir yazmak




Rüya ile riya arası
Tuzağı göremeyen ruhum yorgun
Utanırım eteğimdeki recm taşlarından
Ahhh.. İntikamın soğuk nehirlerinde yüzmek




Yarın sabah olacak yine
Biz baş başa kalacağız kendimizle
Üşüyeceğiz
Kıyı köşe anılarımızla
İnce kalem kalın çizgi
Ah kaderin yolu…




Bitkin, itibarsız, zalim
Yılgın, ya da ne dersen de
O kadar içlendim ki
Ernestine hanımın mektuplarına
Her şeyden vazgeçtim de
Bir ninni sesinden vazgeçemedim
N”olur gurur kurbanı olup da
Zülüflerini gözlerine perde etme




Biliyor musun?
Yağmur yağıyor dışarıda
Damla damla sen düşüyorsun
Seni çok özleyen
Balkon camlarına
Tıknefes bir hayale takılıp da
Hem kendini hem beni üzme




Tedbirliyim
Olur olmaz her şeye karşı
Ben iyi bakıyorum kendime
Sen de İyi bak olur mu?