Boğulurum dedim de kılın kıpırdamadı.
Sensizlik deryasının ortasındayım işte.
Belli ki başka söze gayrı lüzum kalmadı.
Ama verdiğim sözün arkasındayım işte.

Ne istedim ki senden, neydi lûtfetmediğin?
Kestim artık selamı, oldu mu istediğin?
En son sözün "Buna da alışırsın." dediğin,
Yani sensiz günlerin ertesindeyim işte.

Haklıydın ne yaptın ki, Kâbeden taş mı düştü?
Ölüm değilya sonu, gövdemdem baş mı düştü?
Bir kerecik gözümden bir damla yaş mı düştü?
Mazimin hesap, kitap tartısındayım işte.

Ne olduysa sensizken dökerdimya önüne.
Otururdum bir anda kalbinin gündemine.
Tutardım oruç gibi seni günü gününe.
Ama yine sunduğun gam tasındayım işte.

Mesut’um yıllar yılı yazdım kendi halime.
Aksini söyleyerek gel girme vebalime.
Kendime bir "Nasılsın?" demek düştü dilime.
Ben hâlâ ilk gün gibi, aynı yastayım işte.

Mesut ALTUNKAYNAK