Bir kış masalı,
Anlatacağım size…
Yaşanmış,
Anıların,
Onur kürsüsüne
Çivilenmiş
Yoksulluğun masalı
Yıllar yılları kovalarken,
Önceden çok önceden
Bin dokuz yüz
Altmış ikili yıllarda
Zemheri de doğmuş
Ama soğukla düşman
Kara kuru bir çocuğun masalı
Yırtık lastik pabuçlarında
Üşürdü ayakları
Islanırdı
Üç yerinden yamalı çorapları
Ne soğuğa
Ne de pabuçlarından
İçeri izinsizce giren ıslaklığa
Karşı duramaz
Teslim olurdu ayakları
Kardan adamları sevmezdi
Hiç iletişim kuramazdı onlarla
Soğuk, buz gibi bulurdu tavırlarını
Hiç samimi değillerdi üstelik
Güneş görünce
Kaypaklık gösterip
Yok oluyorlardı ortalıktan
Kışları hiç sevmezdi
Üşürdü kulakları
Boynu, yüzü, elleri
Kıskanırdı kardan adamı
O boynundaki atkı
Ne güzel ısıtırdı onun boynunu
Karlar, kış, soğuk, ayaz
Atkısı, şapkası, eldiveni
Olmayanlar düşerdi aklına
İlk kar gibi aklının zirvelerine
Kar yoksulları sevmezdi
Acıtırdı, üşütürdü yüreklerini
Kışları hiç sevemedi
Sobada yanacak kömürleri
Odunları yoktu ısınacak
Üşürdü
Lapa lapa yağardı
Yüreklerinin üstüne karlar
Ve donardı
Yüreğindeki
O önünü alamayan
Sevgi ırmakları
Kışları hiç sevemedi
Sofrasında
Yiyecekleri olmayan
Aç insanlar gelirdi aklına
Kış kışlığını,
Puşt puştluğunu hissettirirdi
Yoksulları,
Canından bezdirirdi
Tüm meyveler cömerttir
Yaz mevsiminde
Kabuklarını kıskanmazlar
Soymak zorunda kalmayız
Çalmazlar kendilerinden
Hiç bir parçayı
Komin düşünürler
Emperyalist değillerdir
Yaz öylemi ya!
Sıcacık, sevgi dolu kucaklıyor.
Güneşten kaçılır mı?
Hele doğsun bi yüreklere…



25.01.2022
Nasıf Acar
DENİZLİ/Bekilli