’ellerine kan sürülmüş babaları görmek ürkütmez bir ölüyü’

yeni yüklendi tozları raflar…
akşamı elleriyle kapatan çocuğun kâkülü olmaz!
sorulmaz bir çobana fildişi kuleler…

yenildi yenilecekler
bitmeden hiçbir şey…
sürgün verince taş, açılınca kapısı sabahın
kalabalıkların adresini değiştirdiği şehirlerde
ellerine kan sürülmüş babaları görmek ürkütmez bir ölüyü

geçsin, bırakın takların ve çiçeklerin altından gürültüsüyle
gölgelerin istasyonu olmuş meydanlar kim bilecek?
kim bilecek yüzlere gerilmiş şarkıyı
kim bilecek!
tanıdıkça kendini, intiharı seçebileceğini

Bir anneyi korkutamaz karanlık ve ses
ki uzak bir yoldur yalnızlık, geceleri tamamlar kendini
itiraf etmek vicdan gülünü diriltmektir sarhoş sofrasında
martılar çözmez elindeki düğümü ey gözleri olan

bir aralıktan nefes almak gibi uyumak
düşünen, düşünen ve düşünen
giysilerinden sıyrılarak karşına dikiliyor unutmak

eskitilmiş kitaplardan okunarak avluya serpiliyor kül
işte bu! işte yıkılan!

kaldırımlardan hızlı adımlarla geçtik
bahar uzaktı, ağrıyarak eriştik