-Abdullah Çevik’e-

Soğuk kuyulardan seslenerek uçurdun kuşlarını
Biliyordun ansiklopedileri, bütün sahafların adreslerini
Kaybolmak ne acıdır, ne elemli bir hâl
Doğuramadan dudağındaki parlak çocuklarını

Tahvil bozduruyordun, gözlerinde kurutulmuş parıltılar
Ezberlemek gibidir yağmurlanmış mevsimlerde susamak
Kavrulunca asfalt, kuruyunca yaprak
Tutunarak bu sandal ve bu denize
Muskalarda unutuluyor yakılmış saç ve tırnak

Kapatılmış mekanlar huzur vermez bilirsin!
Ki akşama ulaşır gözlerimde gözlerin
Kim gelir, kim giderse, aşk bilir bizi
Geçsin yıllar üzerinden, dönmek yok geri

Değil mi ki oturuyoruz karanlığımıza
her an kaybolacağız!
göğsümüzün orta yerinde

çocuğum büyümek sana yakışmadı
kumrular’dan, karanfil’den, menekşe’den, yüksel’den
- uçar gibi geçti gölgeler
köşebaşları, ağu ve ağlayanlar
başlardılar uyanmaya cümleler

Şehrin patikalarıdır nefeslenecek bilcümle için
İçin için kahkaha, kavrulmuş bir salâ
Adın neydi senin