güzel kardeşim, canım kardeşim, aziz kardeşim
uzat ellerini!

erken vedalara alışıksın, bilirim eğildiğini kaşlarının
sen bir dağsın, sen bükülmeyecek çelikten külçe
ebabiller senin kanatlarından havalanır,
üveyiklerin sığındığı limandır avuçların
akşam olduğunda acısı düşer kirpiklerine
suretlerin kaybolduğu büyük yangınların

binalara düşen senin gölgendir, göğü kaplayan bulutlar sen
zemherilere dayansın diye çiçekleri ülkemin
göğsündeki ateşi buzullara basan sen

güzel kardeşim, canım kardeşim, aziz kardeşim
uzat ellerini!

susmak eski çağlardan kalma bir alışkanlık değildir elbet
jilet kesiği bakışların sözlerindir senin
kamburluğun ansiklopedilerden yadigar
parmaklarını kesen ve ardından saçlarını kazıyan
sessizliği duvarlara ilmek ilmek işleyen sen

ırmaklar denizlere dökülür,
her sabah, her sabah adımlayarak şehrin ormanlarını
nereye dökülürsün!

sakın!
akşamüstüne varır, geceyi barındırır, annemin duası vardır
kızımın gözlerinin içidir, insana gülümser, anneye gülümser,
sazlıklarda ciğerlerimdeki yangınlar vardır
Allah’a gülümser sarınırken gökyüzünü üzerine
sakın!
koymayasın başkasının ellerini, ellerimin yerine
arasında kestiğim parmaklarımın izi vardır

rüzgarı göğsüme aldığımdan beri
karlı şehirlerin sokaklarından kaydımı düştüm
mağlup olmanın verdiği hazlarda konakladım
kelimelerimi ayrık sözlüklerden seçerek
kanıtlandı çocukların elindeki oyuncaklara rüştüm
işte ! böyle sabahları bileklerimdeki kanın sarhoşluğuyla karşıladım

biliyordum, şakağımdaki aydınlıktan kaçabilirdim
kanamayan yaralardan evirdim çocukluğumu
hiç söylenememiş şarkıları söyleyebilirdim
hiç söylenememiş acıları
anlamazdı kuşlar baharlarda yokluğumu
silinmiş kitabelerde kendi hiçliğime karışabilirdim

akşamüstü deyince serilerek balkon iplerine
kirlenerek biraz daha kirletilerek zihinlerde
bağlandı tutsaklığım ve hoyratlığım birbirine

güzel kardeşim, canım kardeşim, aziz kardeşim
uzat ellerini