Oysa gittin sen, yalnızlığı bırakıp bana
Siyaha boyadın mavi tuvalimi.
Dinle evrendeki içli feryadımı
Varsın ağlasın gece ...
Neden bu sokaklar ıssız alabildiğince
Şarkılardan hasret dökülüyor akşamlarıma.

Sağnaklar yağıyor şimdi
Ateş duygularıma.
Ne zaman seni anlatsam kendime
İçimde yıkılır bir yerler, harebeye döner.
Söner içimin tüm fenerleri
Her akşam mor renge aç bir ressam gibi
Seni boyarım yüreğimin tuvallerine.

Karanlıklar vuruyor gecemdeki yorgunluğuma
Camlarımda kırbaç kırbaç yağmurlar.
Sigaramın dumanında halkalanırken hatıralarım
Senli akşamlara özlem duyarım
Koparamam tutsaklığın prangalarını
Ve yığılır kalırım bir dert sofrasına
Hüzün yağarım...

Şimdi yenildim acılara
Yenik çıktım tüm savaşlardan.
Telaşlı atar yürek damarlarım
Dikenli uykularımda
Sonbahar’da ki sarı yapraklar örneği yüzüm
Gecenin sessizliğinde gizlenir çığlıklarım.

Taş kaldırımları adımlamakla geçiyor perşembelerim
Her gün biraz daha yıkıyor acılar
Biraz daha çok çöküyor omuzlarım.
Bir akşam vaktiydi, kurşunlanmıştı ümitlerim
Sana ağlıyordum her gün mısralarımda
Göz yaşlarım senin için dökülüyordu sokaklara
Kelimelerle anlatamıyorum sana hasretimi
Uykusuzum, yorgunum üstelik korkulu ...
Karanlıklar alın yazım mı olacaktı
Sensizken ...

Artık istemiyorum göz yaşları
Oysa
Kendimi boğuyorum gözlerimin denizinde
Ateşten bir dağ yığıldı rüyalarıma
Aramızdaki taş duvarları yıkmaya savaşıyorum
Ellerini tutmak, sesini duymak istiyorum...
Oysa ...
Ayrılık paslı bir ortaçağ hançeri gibi
Saplanıverdi yüreğime.
O körpecik yüreğin, merhametsiz
Zındanlarda tutsak edildi.

... Ben ağlıyorsam ;
Mutlu kavuşmalarımızı hayal edip her gün
Göz yaşlarımdan ummanlar yaratıyorum ...
*

Günay Koçak 20 / 04 /2022