Bilmedi bu gönül ne bahar ne yaz
Hebâ etti ömrü dinmedi ayaz
Savruldu gazelce bir hiç uğruna
Yaşadım dese de almadı bir haz

Bir vefâ görmedim sevdiklerimden
Yerilip kınandım övdüklerimden
Uzak olsun diye savdıklarımdan
İstemem bir hayır duayla niyaz

Kurudu gülleri gönül bahçemin
Çöl oldu bastığım yoncadan zemin
Sanmayın mutluyum etsem de yemin
Kalmadı ruhumda ne işve ne naz

Aksa gözümden yaş yağmur yağar mı
Halim gören güneş yine doğar mı
Bulut olsa âhım göğe sığar mı
Son demimde Tanrım umut ver biraz

Onca çile kahır cana revâ mı
Sabır neye yarar derde devâ mı
Kaderin böylesi kula takvâ mı
Kevser olsa bana bir damla sunmaz

İsyanım kendime haddimi aşmam
Haşa tefekkürden gün olur şaşmam
Bendimi bilirim dışına taşmam
Zemzemle yunsam da ruhum arınmaz

Cürmüm ne ki bir hiç aciz bir kulum
Sizlere emanet sağımla solum
Ol sekiz kapıdan biriyse yolum
Münker Nekir gelse sual olunmaz

Melânî gam çeker yürek darlanır
Dili söyler amma sûret arlanır
Kül olup sönse de gönlü harlanır
Bundan nâşîdir ki sözü sakınmaz

Melânî / Tahsin Melan 14.02.22 / Frankfurt