Hicviye
Öylesine bir zamanda yaşıyoruz ki günden güne çevremizdeki insanları tanıyamaz hâle geldiğimizi fark ediyoruz. İnsan denen mahlûkâtın diğer canlılardan farkı olan aklın artık sadece çıkarlar doğrultusunda çalıştığını görüyoruz. İnanç sahibi olsun olmasın herkes kendince, çıkarları doğrultusunda bir yol tutturmuş gidiyor. İnsanı adam yapan erdemlerin başında yer alan ahlâk, namus, hak, hukuk, onurlu ilkeler yer ile yeksan edilirken esen rüzgârlara kapılıp günü birlik yön değiştirenleri görmenin sıradanlaştığı gerçeğiyle yüz yüzeyiz. Oysa bir insanın kendince çizdiği, ilkeleriyle yön bulan onurlu bir amacı olması gerekmez mi? Normal olan bu değil midir? Evet, ama artık neyin normal, neyin anormal olduğunu bilemez olduk. Dönem, dönmesini bilen döneklerin meydanlarda cirit attığı, hüküm sürdüğü; adamın adamı olanların, dayısı olmayanı ezenlerin, haram lokmaya tamah edip ona el uzatırken her şeyi mübah sayanların dönemi oldu.

Bozulan toplum yapısında buna neden olan arsız, yüzsüz, gurursuz, bencil ve çıkar uğruna her şeyi yapabilecek karaktere sahip onursuz döneklere ithafen yazdığım bu şiirimde söylediklerimden dolayı hem yüzüm kızarıyor hem de az bile söyledim diyesim geliyor.

Yüzü kızarması gereken kim dersiniz?