Öyle ağlamak istiyorum ki şu an
Bilsen içimdeki kaynayan volkanı.
Senin ... sana yazdığım mektupları
Tekrar ederken gözlerim ...
Dinlerken şarkılarını ayrılıkların
Dayanmıyor yüreğim...

Günüm , güneş’im , yürek sızım
Biliyorsun her dönem, her acıya
Dayanmıştı bu yüreği yanık annen !
Ama bilsen en çok da acı veren :
Bir seni ; on aylık gönderen uzaklara ...
Bir de ; çaresizce yine aynı ayrılık
Yıllar sonra bana verilen.
Şu an boğazımdaki acı yumruğu bilsen
Yutamıyorum... gitmiyor boğazımdan.
Zor tutuyorum göz yaşlarımı
Dinlerken Müslüm Baba’yı...
Bak , diyor ki :
’’ Ah yaralım bu hasretim ölsem dinermi ’’
’’ Dön yaralım bu acılar biter mi ’’

Şu an evin her köşesinde seninleyim
İçimde delice çarpan yürek yarım bak.
Yürüdükçe sancılar duyuyorum göğsümde
Rabbimden dileniyorum her an okudukça
Sabah hatimlerimde; duymuyor mu beni ?
Artık çılgın bir hasret şaşırtıyor dilimi...
İsyana yöneltiyor kalbimi...
Ve Güneş süzülürken dağların ardından yavaş yavaş
Her doğan güne şükürler ederken
Bazen de yitiriyor acı yüreğim umudu.

Çoğu geceler umutlarım
Kar taneleri gibi
Sabah güneşi vuruncaya kadar
Seni beklediler ;
Ne kapım çaldı, ne gölgen düştü pencereme
Başka başka izlerde içimdeki umutlar
Eridiler, eridiler yavaş yavaş ....
Öyle çoktu ki umutlarım, yağmur damlaları kadar
Bu şehrin sokaklarında seni beklediler.
Seni sordular ; her gelip geçen yolcuya
Rüzgarlar estikçe
Senin kokunu getirdiler avuçlarıma
Avuçlarım yüreğimde , seni bekledim.

Bu gece yokluğunun sancıları vurdu sol yanıma
Acılar çığlık çığlığa devleşiyor ; bir çiçek gibi
Sensizliğe soluyorum...zaman durdu sabah olmuyor
Hüzzam şarkılar ağlıyor dudaklarımda işte ...
Her yanımda çaresizliğin fırtınaları esiyor
Yokluğunda intiharları yaşıyorum ...


Günay Koçak 15.4.2022