umudumu büyüt dedim
açan beyaz vişne çiçeklerine, kayısılara
ağaçlarım gününde, doğru budanmış olsun
kara gözünü kapasın önceki mevsim
pembe çiçekler gülümsesin penceremizde
bahar açsın


ayağını sürüyerek yürümesin hiç kimse
gözüne baksın güneşin’in
kara gözlüğünü çıkarsın
umarsız yayılmasın hayata kolları
bir çilek dalı gibi kök salsın
toprağa


bir yar arıyorsak biz varız
bırakıp umutsuzluk gününü bir tarafa
aklımıza gelse ellerimiz
nasıl kazma kürek tuttuğunu
açtığını su arklarını çıplak ayakla
annemiz gibi


zor olmasa gerek yeni bir şiire girmek
dizelerde hayatın ağırlığı
soluk alıp verirken
takip etmek beyaz kelebeği
nasıl buluyor onca yeşil içinde çiçeği
uçarak


çok mu zor kendi çiçeğine uçmak
bulmak onu onca çiçek içinden
savrulmadan dalları eğen fırtınada
yol açmak bağına
en çocuk adımlarla hem usanmadan
yürümek yürümek..


11. 04. 2022 - Nazik Gülünay