RÜZGÂR

Bir rüzgâr esti memleketin üstüne
Silip süpürdü ne gelirse önüne…

Bir rüzgâr bekliyorduk, hayırlı bir rüzgâr…
Bunda da bir hayır var dedi insanlar
Bunda da bir hayır var…

Önce umutlar yeşerdi etrafta
Her yer, her şey yemyeşil,
Yüzlerde gülücükler endişeli bakışlar
Ama hep bir umut var…

Zamanla işleri değişti
Önce hoş görülen zararlar,
Toyluğuna verildi.
Ve hep yeni bir umutla hoş gördü insanlar
Yıktığını rüzgârın.

Rüzgâr gemi azıya almıştı artık
Kerameti kendinde görmeye başladı
Ne kendine yol açanları tanıdı ne var edenleri
“Bütün dağları ben yarattım!” demeye getirdi.
Esti gürledi, Korkuttu…

Herkes korkudan sindi içine
Ses seda çıkmaz oldu etrafından
“Sen büyüksün!” denildi.
Aradan “sen yarattın!” bizi diyecek olanlar da çıkmadı değil
Rüzgâr kendinden geçti.
Aslında bu kaderi kendi seçti.

…

Rüzgârın bu halini görünce
Tanrılık iddiasının nedenini
Şimdi çok daha iyi anladı insanlar,
Firavunun…

Rüzgâr da bir gün durulmak zorunda…
Bir gün başka rüzgârlar, fırtınalar, boralar
Dikilecek karşısına haddini bildirecek
Belki de bu sayede rüzgâr aslına dönecek
Ama artık kimse inanmayacak ona, Güvenmeyecek.
Asla umutlanmayacak…
Unutmayacak…

27.06.2014