ŞEHİR İNSAN VE ÇİMEN

Her gün yola koyulur insanlar
Somurtkan binalar arasından ulaşır işine.
Beton duvarlarla sarmaş dolaş
Kimsesiz, yalnız, tek başına
Dönüverir yeniden betondan yuvalara.

Her gün, her an betondur gördüğü
Ruhunu da kabzetmiştir insanların.
Beton gibidir herkes:
Somurtkan, soğuk…
Hep aynı yerde, aynı işle meşgul
Sanki kurulmuş bir robot…

İtiş kakış insanlar beton duvarlar arasında
Sırt sırta, tıkış tıkış soğuk boğuluşlar.
Yan yana, yapış yapış…
Lakin çok uzaktalar
Ter kokularına bulaşmışlar.
Bıkmış, usanmış, kopmuşlar birbirinden
İç içe, uzaklaşmış, kaçmışlar…

Uçsuz bucaksız beton çöller arasında
Sanki seraptı gördükleri
Önce şaşmış sonra pervasızca koşmuşlar.
Atmışlar kendilerini bir avuç çimenlerin üstüne
Yatmışlar yuvarlanmışlar.
Neden sonra gelmişler kendilerine.
Özgür, huzurlu, ferah çimenler arasında
Hüzün yağmurları altında
Mutluluk şarkıları tutturmuşlar…

27.05.2015