Şimdi yoksun ya
Karanlık kuyusundayım ümitsizliğin.
Çok uzaklarda artık yiten zamanlarımız
Yıktı dünyamı ; ayırınca seni benden o kanlı eller !
İsyanlarım büyüyor, denizlerim fırtınalı gel !
Öyle mutsuzum ki , öksüz çocuklar gibi gel !

Masmaviydi dünyamız ; yitirdi tüm renkleri gözlerim
Bir yalnızlığım bir de yokluğunla baş başayım şimdi.
İsmini koyamadığım acılar dolaşıyor yüreğimde
Çok uzaklarda kaldı, seninle mutluluk zamanlarımız.
Yıktılar içimizdeki tüm masum duygularımızı
Keder çeşmelerinin çağlıyor suları gel.

Bir anlatsa sana uykusuz gecelerim, neler çektiğimi
Bir şey vardı beni vuran ; dünyamı durduran.
Seninle uyanmaktı dileğim, aydınlık sabahlara
Ama ; umuda sevgiye kelepçe taktı karanlıklar.
Küstüm aynalara, kahrettim
Ağlayıp ağlayıp akşamlara ..
Buruk mısralar dizdim gidişine...öylece.

Acımasız bıraktılar beni, bendeki güzellikleri
Hep acılar içinde eridim damla damla.
Birde üstüne üstlük yokluğun, büsbütün öldüm.
Kimdi , yaşanacak günlerimizi kilitleyen hücrelere
Kimdi , beni sensizliğe tutsak edip kahreden
Nedir, Tanrı’nın yasaklarına karşı gelen
Söylesene ... sensiz...
Yaşamak neydi unuttum.
Kalbimi acıtan bu burukluk ne ?!!!
*

Günay Koçak 28.3.2022