Bu ilk değil ki…

gece uzadıkça,

ölümcül bir sessizlik siniyor siluetlere,

yalnızlık mavzer gibi şakağımda

tutunmaya çalışıyorum yine hayatın bir kıyısına

ama öyle acımasız ki zaman

ve öyle hızlı

sürükleyip götürüyor; hep bilinmeze

burada hiç iki kere iki dört etmiyor,

bir doğru üç yanlışı götürmüyor hiç

zaman, bir delikten boşalan su gibi tükeniyor

alıp götürüyor içinde ne varsa;

sevgini, sevdiklerini, seveceklerini

öfkeni ve nefretini bile


gece ıslatıyor,

azgın bir nehrin serin sularında ıslanmak gibi

iliklerine kadar donuyorsun ürperemiyorsun bile

bir yalnızlık ki karabasan gibi

çöküveriyor melekli düşler üzerine

uzaklaşan yıldızların telaşlı koşturmaları doluyor

karanlığın derin iç çekişlerine

ve ben ayın hüzün halkalarında

yine o yalnızlık şarkısı, rüzgârın uğultusunda

bir ağaç gibi sessiz,

kırılan dalların matemi ruhumda

uzanamadığıma kahrediyorum!

yaşamın kıyısında,

o sıcacık avuçlarına…

ve…

bu, bir son değil!


Abdurrahman Güleç